کتاب:«سرمایه‌داری و شکوفندگی انسان؟»

نویسنده: دس گاسپر(Des Gasper)

 مترجم: محمدتقی جان‌محمدی

توضیحات

توضیحات

این اثر ترجمه‌ی فصل نخست کتاب «اقتصاد اجتماعی: توسعه، کار و سیاست» است که در سال ۲۰۱۰ میلادی از سوی انتشارات راتلج با ویراستاری «جان دیویس» منتشر شد. متن اثر و سبک نگارش نویسنده‌ی آن نسبتاً دشوار و مبتنی بر ایجاز است که ترجمه را دشوار می‌نمود. این دشواری تا حدی در متن ترجمه‌ی فارسی ظهور یافته است؛ و مترجم به منظور حفظ سیاق متن چندان سعی در ساده‌سازی نکرده است. چکیده‌ای از کتاب را در اینجا می‌خوانیم.

چه تفسیری از « شکوفندگی انسان»، سرمایه‌داری را در عمل کالبد بخشیده و رواج می‌دهد؟ نوشته‌ی حاضر برای پرداختن به این مسئله، نخست این مطلب را روشن می‌کند که «سرمایه‌داری» باید به مثابه چیزی بیش از صرفاً نظامی‌از مالکیت خصوصی و بازارها فهمیده شود. سرمایه‌داری متضمن «حق ویژه‌ی سرمایه» است که مبتنی بر آن مازاد اقتصادی از آنِ مالکان سرمایه محسوب می‌شود؛همچنین واجد طرز نگرشی از «منظر سرمایه» است که مبتنی بر آن «کارِ» نیروی انسانی به‌منزله‌ی هزینه تعریف می‌شود.البته سؤال یاد شده را باید از سؤالات رایج‌تری[که مشابه آن است] تمایز داد(سؤالاتی نظیر: آیا سرمایه‌داری مایه‌ی شکوفندگی انسان است؟ آیا سرمایه‌داریمطلوب است؟ آیا سرمایه‌ داری نسبت به بدیل‌هایش بهتر است؟). سرمایه‌داری نمی‌تواند با هیچ‌یک از برداشت‌های مرسوم از بهروزی مانند لذت یا رضایت یا تأمین نیازهای اساسی، تناسب خیلی خوبی داشته باشد. میل درونی و پایان‌ناپذیر سرمایه‌داری برای گسترش انواع محصولات و نوبه‌نو جایگزین کردن آن‌ها، به نظر می‌رسد که بیش‌تر با برداشتی فعالیت‌گرایانه از بهروزی تناسب داشته باشد. شیفتگیِ سرمایه‌داری به سطوح مختلفِ فعالیت‌های پولی شده، ناشی از مقولات سرمایه‌داری حسابداری اجتماعی(که با رقابت دامن زده می‌شود) و نیز برای سلامت و توانمندی ذهنی و فیزیکی، کم‌ارزش به حساب می‌آورد. برداشت مشخص سرمایه‌داری از کار به‌مثابه یک هزینه است، زیرا چیزی است که سرمایه‌داری در صحنه‌ی عمل و نیز در زوایای نظری‌اش تا حدی تاوان این پیش‌فرضِ قهری است که «کار هزینه است»؛ پیش‌فرضی تحریف شده، عارضی و ناقص. نتیجه‌گیری نوشته‌ی حاضر با طرح این پرسش انجام می‌شود که چگونه برداشت‌های بدیل درباره‌ی کار می‌توانند در برخورد شایسته‌تر با شکوفندگی انسان ایفای نقش کنند؛ و چگونه می‌توان از آثار و متون مربوط به بهروزی برای بازسازی برداشتمان از کار، اصلاح مقولات حسابداری اجتماعی و نیز تعمیق پژوهش درباره‌ی «توسعه‌ی انسانی»، دلالت‌هایی را بیرون کشید.